« … η αιτία του ολέθρου»
Η πρώτη και πιο μεγάλη αμαρτία του ανθρώπου είναι η υπερηφάνειά του. Η μεγάλη ιδέα, δηλαδή, που έχει για τον εαυτό του. Μια θλιβερή κατάσταση που ξεκίνησε στην Εδέμ, την ημέρα που οι πρωτόπλαστοι πρόγονοί μας πίστεψαν την εισήγηση του εχθρού του Θεού, του διαβόλου, ο οποίος πρώτος εκείνος είχε πέσει θύμα της υπερηφάνειάς του, κι από Εωσφόρος έγινε Σατάν. (Ησ. ιδ΄12), που τους είπε: « Μην ακούτε τον Θεό. Έχετε δυνατότητες να ‘σαστε κι εσείς Θεοί». Και ήταν τότε που σήκωσαν το κοντό ανάστημά τους μπρος τον Πλάστη τους και τόσο άδικα, επιπόλαια και ριψοκίνδυνα Του είπαν, κάτι περίπου σαν αυτό. «Κι εμείς κάτι είμαστε. Δεν χρειαζόμαστε την κηδεμονία σου. Θα ζήσουμε τη ζωή μόνοι μας χωρίς Εσένα. Μπορούμε να γίνουμε κι εμείς σαν κι Εσένα».
Από τότε, είδαμε και συνεχώς βλέπουμε έναν όλεθρο που επακολούθησε πάνω σ΄ αυτούς και σ΄ όλους εμάς τους απογόνους τους, για να δικαιωθεί ο Λόγος του Θεού όταν λέει: «Η υπερηφάνεια προηγείται του ολέθρου» (Παρ. ις΄18). Όλεθρος σε άτομα, όλεθρος σε οικογένειες, όλεθρος σε κοινωνίες, όλεθρος σε έθνη, που την υπερηφάνεια την κρέμασαν σαν περιδέραιο επάνω τους.
«Αυτή είναι η αμαρτία σου Σόδομα η υπερηφάνεια…» (Ιεζ. ις΄ 49) βροντοφωνάζει ο Θεός μες στο Βιβλίο Του, χιλιάδες χρόνια πριν.
Ήταν η υπερηφάνεια, βασικά, η αμαρτία που την πολιτεία αυτή τη διέφθειρε, την ντρόπιασε, την εξέθεσε άσχημα στα μάτια του κόσμου, την οδήγησε σε αδόκιμο νου, την έφερε στο σημείο να τραβήξει επάνω της τη φωτιά της οργής του Θεού και τελικά την έκαμε μια παροιμία των αιώνων.
Μα, μήπως το ίδιο δε συνέβηκε και διαρκώς συμβαίνει σε κάθε άλλη περίπτωση, είτε ανθρώπου, είτε κοινωνίας ανθρώπων, είτε εθνών, που παραμέρισαν τον Θεό απ΄ τη ζωή τους, για να υψώσουν στη θέση Του τον εαυτό τους;
Όλους τους μεγάλους της γης που κατέληξαν σε ήττα, σε καταστροφή, σε αφανισμό, η υπερηφάνεια τους έφαγε. Ναβουχοδονόσορ, Καίσαρες, Ναπολέων, Χίτλερ, Μουσολίνι και λοιποί έπεσαν θύματα της υπερηφάνειάς τους. Σαούλ, Αχαάβ και τόσοι άλλοι απ΄ τους ασεβείς βασιλιάδες του λαού του Θεού έγινα παραδείγματα για αποφυγή, λόγω της υπερηφάνειας που τους κατείχε. Σολομών, Εζεκίας και άλλοι από τους ευσεβείς βασιλιάδες του Ισραήλ, στα τέλη της ζωής τους, ξέπεσαν, διότι τους κατέλαβε υπερηφάνεια. Αλέξανδρος ο χαλκεύς, Υμέναιος, Διοτρεφής έγιναν όργανα του διαβόλου εναντίον των αγίων του Κυρίου, εξ΄ αιτίας της υπερηφάνειάς τους. Αυτοί και τόσοι άλλοι στο διάστημα των χρόνων της Κ. Διαθήκης και στους αιώνες που επακολούθησαν, έπεσαν θύματα της υπερηφάνειάς τους και βγήκαν στο περιθώριο. Πολλοί απ΄ αυτούς πέθαναν ασεβείς «τυλιγμένοι μέσα στις αμαρτίες τους», κι έχοντας αρνηθεί το έλεος του Θεού γι αυτούς τελικά οδηγήθηκαν σε αιώνια απώλεια.
Αλλά στο εδάφιο που διαβάσαμε ο Λόγος του Θεού έρχεται να προσθέσει και κάποια άλλα: «Ο Θεός στους υπερηφάνους αντιτάσσεται, εις δε τους ταπεινούς δίδει χάριν» (Α΄ Πέτρ. ε΄ 5), «Ο Θεός διεσκόρπισε τους υπερηφάνους…εκρήμνισε δυνάστας από θρόνων και ύψωσε ταπεινούς» (Λουκ. α΄ 51-52). Ο Ίδιος ο Κύριος Ιησούς είπε: «Όστις υψώσει εαυτόν θέλει ταπεινωθεί και όστις ταπεινώσει εαυτόν θέλει υψωθεί» (Ματθ. κγ΄ 12)
Όμως, σ΄ αυτή τη πρώτη βασική αμαρτία. Όπως το εδάφιό μας συνεχίζει να λέει, δυο άλλες επακολουθούν, που συνοδεύουν και συνυπάρχουν με την πρώτη. «Η πλησμονή άρτου και η αφθονία τρυφηλότητος» (Ιεζ. ις΄49). Η αμαρτία, μ΄ άλλα λόγια, της πλεονεξίας και του φαταουλισμού, και η αμαρτία της υπεραπόλαυσης κάθε σαρκικής και άνομης επιθυμίας. Πάνε μαζί αυτές κι οι τρεις. Είναι το «παν το εν τω κόσμω», όπως ο Ιωάννης μας λέει, «η επιθυμία της σαρκός και η επιθυμία των οφθαλμών και η αλαζονεία του βίου» (Α΄ Ιωάν. β΄16)
Αγαπητέ μου, «ταπεινώσου ενώπιον του Κυρίου και Αυτός θα σε υψώσει εν καιρώ». Γίνε κομμάτια στην παρουσία Του. Απόχτησε το σωστό «πιστεύω» για τον εαυτό σου. Πες κι εσύ μαζί με τον Παύλο, ενώ βαθιά θα το εννοείς «εγώ είμαι ο ελάχιστος μεταξύ των αγίων». Μόνο έτσι η ζωή σου θα ευλογηθεί απ΄ τον Κύριο. Μόνο έτσι, αν όλοι κάνουμε, θα ΄χουμε αναζωπύρωση, που τόσο (!!) την έχουμε ανάγκη.